นิทานเรื่องแกะดำ

แกะดำไม่มีรอยยิ้ม ขณะที่ฝูงหมาป่า โจมตีแกะขาว แกะดำยืนจ้องศัตรูของมัน ขณะที่แกะขาววิ่งหนีตื่นตระหนก หวาดกลัว อกสั่นขวัญหาย แกะดำยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น บนโขดหิน หมาป่าไม่สะกิดใจ มัวชะล่าใจ และไม่คิดว่า จะมีแกะตัวไหน กล้าสู้ท้าชนกับพวกมัน แต่มันก็ต้องเผลอเหลือบไปมอง วินาทีสุดท้ายของชีวิตเจ้าหมาป่า  มีเงาสีดำพุ่งตรงมาหามันอย่างสุดแรง นั่นคือ เงาสุดท้ายที่ผ่านเข้ามาในนัยตาของหมาป่า เงานั้นกระแทกชนหมาป่าเข้าอย่างจัง การชนแบบไม่คิดชีวิตครั้งนั้น จบชีวิตหมาป่าตัวหนึ่งในทันที แกะดำยืนอยู่เหนือร่างศัตรู หมาป่าตัวอื่นๆเห็น ทำสีหน้าตกใจ แต่ก็เตรียมรุมเข้าขย้ำแกะดำ แกะตัวอื่นๆปลอดภัยแล้ว เพราะหมาป่าทั้งฝูงพุ่งเป้าไปที่แกะดำตัวนั้นเพียงตัวเดียว เมื่อหมาป่ากระโจนเข้ามาทั้งฝูง แกะดำตัวนั้น ถอยหลังสามก้าว แล้วก็พุ่งเข้าหาหมาป่าทั้งฝูง มันคิดจะสู้จนตัวตาย การสู้อย่างไม่คิดชีวิตของแกะดำ ทำให้หมาป่าฝูงนั้น เกิดกลัวขึ้นมา พวกนั้นจึงเปลี่ยนทิศทางและวิ่งหนีเข้าป่าไป หมาป่าจากไปแล้ว ฝูงแกะขาวกลับมารวมตัวที่ทุ่งหญ้าเหมือนเดิม ไม่มีเสียง ปรบมือ หรือ การแสดงความขอบคุณใดๆ แกะขาวยังคงรังเกียจแกะดำตัวนั้นอยู่เหมือนเดิม แต่ที่สุดทุกตัวต่างก็รู้ว่า แกะดำตัวนี้ คือ แกะที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกมัน และนั่นคือบทเรียนที่สอนว่า "ธรรมชาติของวีรบุรุษมักโดดเดี่ยวเสมอ และถึงแม้มันจะโดดเดี่ยว แต่มันก็ไม่เคยอ่อนแอ"